Demmink: vlekkeloze carrière en lief voor zijn moeder

01-03-2014

Een opmerkelijk artikel in De Volkskrant van 1 maart 2014: “Zou Joris nog een kant hebben die ik niet ken?”. Twee weken na een nogal kneuterig geschreven interview met Jan Poot, die zich al jaren beijvert om de zaak Demmink nou toch eindelijk eens tot de bodem uitgezocht te krijgen maar in De Volkskrant toch ook een beetje als een rancuneuze zonderling werd weggezet, is het nu de beurt aan Demmink zelf om door het dagblad gekenschetst te worden. We lezen over een man met vele oude studievrinden c.q. Minervamaatjes, een ‘vrijwel vlekkeloze carrière als topambtenaar’ en die –zo wordt enige malen herhaald– erg lief is voor zijn 100-jarige moeder. Je zou bijna denken: wie kan zo’n briljante en rechtgeaarde man nu verdenken van onfrisse contacten met jonge jongens?

Jos van Rey, Jan van Vlijmen, zelfs Badr Hari, om maar eens een paar voorbeelden te noemen, hebben ook talloze vrienden en bewonderaars, maar geen enkele krant heeft het ooit in zijn hersens gehaald in zijn zaterdageditie een lofzang op deze gevallen grootheden te schrijven. Daags voor de getuigenverhoren in een zaak rond de van pedofilie verdachte oud-SG van Justitie komt dat Demmink kennelijk wel toe. Hoe anders is het lot andere pedofilieverdachten gezind, maar dat zijn dan ook doorgaans eenvoudige zwemleraren zonder vrienden, over wie niemand iets positiefs wenst te berichten.

Niet iemand waar je hitsig van werd
De Volkskrant laat oud-studiegenoten aan het woord, waaronder minister Opstelten van Veiligheid en Justitie, die zijn oude Minerva-vrind steeds te vuur en te zwaard heeft verdedigd en pas na een uitspraak van het gerechtshof een toontje lager ging zingen. Ook uitbater John Schuld van een vermaarde Haagse homobar die Demmink frequenteerde wordt ten tonele gevoerd om te verklaren wat een ’rustige en bescheiden’ man deze was. “Niet iemand waar je hitsig van werd,” aldus de kennelijk als ontlastend te beschouwen verklaring. Ongetwijfeld correct: geen van de slachtoffers die al sinds 2008 op een muur van tegenstand stuiten bij hun pogingen aangifte te doen van verkrachting door Demmink, heeft ooit beweerd dat ze hitsig van Demmink werden. De zaak lag eerder andersom, als je de verklaringen van deze jongens leest.

Een terloopse verwijzing maakt De Volkskrant naar de in 1991 vermoorde crimineel en (jongens)pooier Dick Willard. In oktober 2012 publiceerde het AD een uitgebreide reportage van onderzoeksjournalist Koen Voskuil, die aan de hand van verschillende getuigenverklaringen onthulde dat Demmink bij Willard regelmatig jongens bestelde. Homobar-eigenaar Schuld was “altijd blij als die man weer wegging” uit zijn ‘gaybar annex dancing’ Stairs, waar ook de keurige Demmink vaste klant was.

Geruchtenstroom
“Waar de aanhoudende geruchtenstroom vandaan komt?” vraagt De Volkskrant de vrienden van Joris. Ze hebben geen idee, en hebben kennelijk niet de moeite genomen de chronologische feitenoverzichten vanaf 1978 (!!!) te lezen die in het boek De Demmink Doofpot en sinds 2010 op deze site zijn uitgemeten. De reeks aangiften, het onder druk zetten van slachtoffers om hun verklaringen weer in te trekken, het dreigen met procedures en het doen van halve of ‘non’-onderzoeken naar de gedragingen van Demmink… onder eindverantwoordelijkheid nota bene van Demmink zelf. Zelfs de theorie van de persoonsverwisseling wordt ten tonele gevoerd.

Wel stellen auteurs Heijmans en Stoker terecht vast: zijn carrière heeft er niet onder geleden. Dat klopt, en gezien de reeks van ministers en andere belanghebbenden die hem de hand boven het hoofd hebben gehouden is dat ook geen wonder. Topambtenaren bij het OM of rechtbankpresidenten: iedereen had zijn baan direct of indirect te danken aan Demmink. Iets onwelgevalligs zeggen over hem “stond gelijk aan ambtelijke zelfdoding plegen,”zo omschreef een oud-gevangenisdirecteur (die dit uiteindelijk wel durfde) het in een bij de notaris vastgelegde verklaring.

Bonnetjes ontbraken
Een rel rond de staatsgreep in Suriname, waarbij Demmink als Surinamecoördinator een dossier in de la liet verdwijnen, en zijn exorbitante declaratiegedrag hadden voor zijn carrière ook geen gevolgen. De Volkskrant meldt “13 duizend euro voor diners en wijn in twee jaar tijd,” verwijzend naar de onthulling hiervan in NRC in september 2009. Het was overigens 18 duizend euro, maar voor een bedrag van 5 duizend euro ontbraken de bonnetjes dus dat geld zal wel goed besteed zijn geweest.

Aan het woord komt ook Hilbrand Nawijn, oud-collega en oud-minister van Justitie. Tegen Panorama-journalist Fred de Brouwer verklaarde Nawijn ooit dat Demmink ’letterlijk over lijken ging wat betreft zijn carrière,’ en dat je moest oppassen met voor hem belastende verklaringen: ’voor je het wist was er een remleiding doorgeroest.’ In De Volkskrant is Nawijn, die overigens ook gezellig kwam borrelen op de chique afscheidsreceptie van Demmink in de Ridderzaal, een stuk milder hoewel niet kritiekloos. “Maar je moet geen ruzie met hem krijgen. Hij is heel machtig. Echt machtig,” zegt Nawijn: “Hij is gewiekst.” En: “Je moest geen ruzie met hem krijgen.”.

Terwijl Demminks vrienden zich maar blijven verbazen over de beschuldigingen waarbij ze zich helemaal niets kunnen voorstellen, onderstreept De Volkskrant nog maar eens over wat voor man we het hier hebben: “een man alleen die steun vindt in oude kameraadschap en voor wie zijn moeder heel belangrijk is.” Als de moeder van Benno L. toch eens zo’n zoon had gehad…